Skinheads-Όταν η μόδα γίνεται όπλο!

Γεννημένη στις φτωχογειτονιές και τα προάστια της Αγγλίας τη δεκαετία του 60,η υποκουλτούρα των skinheads αποτέλεσε μία μόδα αντίδρασης αρκετά διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες οι οποίες εκείνο των καιρό εμφανιζόντουσαν. Διαφορετικός τρόπος ένδυσης, σκέψεως και ζωής είναι αυτά τα οποία συνιστούν μία μόδα. Το να αναλύσουμε για μία ακόμα ακόμη φορά όλα αυτά θα ήταν κάτι περιττό και ανούσιο.
Η ειδοποιός όμως διαφορά στο ότι η συγκεκριμένη μόδα ξέφυγε από τα πλαίσια της εσωστρέφειας και θέλησε να αντιδράσει ενεργά ενάντια στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας είναι κάτι το οποίο δε μπορεί κανείς να παραλείψει. Ανάμεσα σε κάθε λευκή ομάδα ακτιβισμού θα διακρίνουμε και skinheads. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο αυτό το φαινόμενο. Περιοριζόμενοι στα πλαίσια της ελληνικής πραγματικότητας μιας και οι γειτονιές μας είναι το πρώτο πεδίο δράσης μας, μπορούμε σήμερα δεκαετίες μετά τη γέννηση της να δούμε πως η συγκεκριμένη υποκουλτούρα όχι απλά βρήκε ανταπόκριση αλλά και ότι δυναμώνει όλο και περισσότερο με τα χρόνια. Και το καίριο σημείο σε αυτή την εξέλιξη είναι ότι κάτι το οποίο γεννήθηκε σαν αντίδραση προορισμός του είναι η «επίθεση» και όχι η παθητικότητα..
Βλέπουμε λοιπόν να υπάρχουν δύο τάσεις σήμερα στην Ελλάδα. Από τη μία πλευρά εθνικοσοσιαλιστές, εθνικιστές ,φασίστες, πατριώτες skins των οποίων οι ρίζες ξεκινάνε από τέλη δεκαετίας 70,αρχές δεκαετίας 80 και φτάνουν μέχρι και σήμερα και από την άλλη μη πολιτικοποιημένους και ελάχιστους sharps οι οποίοι έκαναν την εμφάνιση τους στα μέσα της δεκαετίας του 90. Η πρώτη κατηγορία είναι εκείνη που δημιούργησε και όλη την αίγλη αλλά και το φόβο γύρω από την υποκουλτούρα μιας και οι επιθέσεις τους ,οι κοινωνικοί αγώνες είτε σε κόμματα είτε σε οργανώσεις είναι ανεξίτηλα γραμμένα σε όσους τους έχουν γνωρίσει. Σε αυτούς ο ακτιβισμός βρήκε πιστούς ακολούθους. Αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις ύψωσαν τη σημαία της επανάστασης τους σε γειτονίες, σε γήπεδα και σε κάθε σημείο όπου ο αγώνας τους χρειαζόταν. Μέχρι την ωρίμαση της δραστηριότητας εμφανίστηκαν ελάχιστα έντυπα και οργανωμένη μουσική σκηνή. Σήμερα όμως, τόσο η μουσική, τα έντυπα καθώς και οι εκδηλώσεις είναι περισσότερες από ποτέ. Η μόδα έγινε όπλο. Δεν είναι μία μόδα που κάποιος βλέπει και την αγνοεί, είναι μία μόδα που προκαλεί πλέον δέος. Και όλα αυτά οφείλονται σε αυτούς που ακολούθησαν και ακολουθούν το δρόμο του ακτιβισμού. Σε αυτό το δρόμο δε παίζει ρόλο τι μάρκα μπλουζάκι φοράς, πόσους δίσκους έχεις, πόσο καλά στολίζεσαι και πόσο τρέλα πουλάς εκεί που μπορείς. Σε αυτό το δρόμο ενώνονται τα μονοπάτια της εργατικής ζωής, της ιδεολογίας, της εναλλακτικής καθημερινότητας και του κοινωνικού αγώνα. Αφού γεννήθηκες από τις στάχτες των αυθεντικών αξιών που αυτή η κοινωνία έχει καταστρέψει, προορισμός σου είναι να παλέψεις να αλλάξεις τον εαυτό σου και ότι άλλο μπορείς. Από τη άλλη πλευρά επικρατεί η τάση όπου κοινός παράγοντας είναι μόνο ο εναλλακτικός τρόπος ζωής και η καλοπέραση. Ντύσιμο, μουσική, αλκοόλ, και συναυλίες. Εδώ λοιπόν είναι το σημείο όπου αυτή η εσωστρέφεια, αυτή η έλλειψη επαναστατικότητας, αυτή η παθητική στάση απέναντι στον καπιταλισμό και το σύστημα είναι που καταδικάζει την υποκουλτούρα να είναι πάντα μόδα και τίποτα περισσότερο. Βέβαια κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο όταν οι άνθρωποι που ασπάζονται αυτές τις θέσεις αναζητούν απλά ένα διέξοδο όπου θα αποδείξουν κάτι σ ένα κύκλο ομοίων μιας και στην ευρύτερη κοινωνία οι δυνατότητες τους είναι περιορισμένες. Αυτό φυσικά μπορεί να εμφανιστεί παντού.
Ο αγώνας όμως ευτυχώς καλά κρατεί. Υπάρχουν ακόμα και εξαπλώνονται οι skins που αδιαφορώντας για την γνώμη της κοινωνίας, δίχως να απολογούνται σε κανέναν ,δίχως τα κόμπλεξ του ντυσίματος και της εμφάνισης προχωρούν μπροστά αγωνιζόμενοι για όλα όσα πολλοί δηλώνουν ότι αγαπάνε και πιστεύουν. Στα λόγια μπορεί να βρίσκουν πολλούς συμμάχους, αλλά η ζωή χαράζεται από τις πράξεις. Και εκεί είναι μόνοι, αλλά και πολύ περήφανοι για αυτό. Ο λευκός ακτιβισμός παγκοσμίως θα χαρακτηρίζει και θα χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων και από την υποκουλτούρα των skinheads.Oi!